อลาดินกับตะเกียงวิเศษ
บทที่
1 ความช่วยเหลือจากคนรวยคนหนึ่ง
หลายปีที่ผ่านมา
เมืองในประเทศอาระเบีย ที่นั่นมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เรียกว่า อลาดิน เขาอาศัยอยุ่กับแม่ของเขาในบ้านหลังเล็กใกล้กับตลาด
พวกเขามีฐานะยากจนมาก แม่ของอลาดินทำงานตลอดทั้งวันและบางครั้งก็ครึ่งคืน
แต่อลาดินไม่เคยช่วยหล่อนเลย
เขาเป็นเด็กขี้เกียจและเขาไม่ชอบทำงาน
เขาต้องการเพียงเล่นตลอดเวลา ทุก ๆ เช้าเขาวิ่งไปตลาด เขาพูด หัวเราะ
และเล่นกับเพื่อนของเขาตลอดทั้งวัน
จากนั้นในตอนเย็นเขากลับบ้านเพื่ออาหารมื้อเย็นของเขา
และทุก ๆ
คืนแม่ของเขาพูดว่า “โอ้,
อลาดิน อลาดิน! คุณเป็นเด็กขี้เกียจ ไม่มีอะไรดีเลย
เมื่อคุณไปทำงาน, ลูกชายของฉัน ? ”
แต่อลาดินไม่เคยฟังแม่ของเขา
วันหนึ่งในตลาดมีชายแก่ในเสื้อคลุมยาวสีดำ
อลาดินไม่เห็นเขา แต่ชายแก่มองอลาดินอย่างระมัดระวัง
หฃังจากนั้นไม่กี่นาทีเขาไปที่คนขายส้มและถามว่า
“เขาคือใคร ?
เด็กผู้ชายในเสื้อคลุมสีเขียวนั้น”
“อลาดิน
ลูกชายของมัสตฟา” นั่นคือคำตอบ
ชายแก่เคลื่อนออกไป “ใช่” เขาพูดอย่างเงียบ ๆ “ใช่
เด็กผู้ชายคนนั้น ชื่อถูกและชื่อของพ่อก็ถูก”
อลาดินออกจากเพื่อนของเขาและมาที่ชายแก่
“ใช่” เขาพูด “ผมคือ อลาดิน
ลูกชายของมัสตฟา แต่พ่อของผมตายแล้ว เขาตายมา 5 ปีแล้ว”
“ตาย” ชายแก่พูด “โอ้, ไม่!” เขาวางหน้าลงบนมือของเขาและเริ่มร้องไห้
“คุณร้องไห้ทำไม
?” อลาดินถาม “คุณไม่รู้จักพ่อของผมใช่ไหม
?”
ชายแก่มองขึ้น “มัสตฟาคือน้องชายของฉัน!” เขาพูด “ฉันอยากเจอเขาอีกครั้งและตอนนี้เธอบอกฉันว่าเขาตายแล้ว โอ้! วันนี้เป็นวันที่ไม่มีความสุขสำหรับฉัน!” จากนั้นเขาวางมือลงบนแขนของอลาดิน
“แต่นี่คือลูกชายของน้องชายฉัน
และฉันสามารถเห็นมัสตฟาในใบหน้าของคุณ เด็กผู้ชายของฉัน อลาดิน, ฉันคือลุงของคุณ, อบานาซา”
“ลุงของผม”
อลาดินพูด เขาทำให้ผมประหลาดใจมาก “พ่อของผมมีพี่ชายด้วยหรือ
?” ผมไม่เคยรู้
“ฉันไปก่อนคุณจะเกิด,
เด็กผู้ชายของฉัน” ชายแก่พูด “ดู” เขานำทอง 10
ชิ้นออกจากกระเป๋าของเขาและวางมันในมือของอลาดิน “ไปหาแม่ของเธอและให้เงินนี้กับหล่อน
บอกเธอเกี่ยวกับฉันและพูดว่า “พี่ชายของสามีหล่อนอยากเจอหล่อนและเขากำลังจะไปเยี่ยมเธอพรุ่งนี้”
ทองคำ 10 ชิ้นเป็นเงินจำนวนมากและอลาดินมีความสุขมาก
เขาวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็วและให้ทองคำกับแม่ของเขา ครั้งแรกเธอรู้สึกกลัว
“เธอได้นี่มาจากไหน
อลาดิน ? เธอเจอมันหรือไม่ ? มันไม่ใช่เงินของเรา
เธอต้องนำมันไปคืน”
“แต่มันคือเงินของเรานะแม่”
อลาดินพูด “ลุงของผม พี่ชายของพ่อ ให้เงินพวกเรา
ลุงอบานาซากำลังจะมาเยี่ยมพวกเราในวันพรุ่งนี้”
“ใคร ?
เธอไม่มีลุงอบานาซา”
“แต่เขารู้จักชื่อของผมและชื่อของพ่อผม”
อลาดินพูด “และเขาให้ทองคำ 10 ชิ้นกับผม เขาเป็นคนดีมาก คุณต้องทำอาหารเย็นที่ดีสำหรับเขา”
วันต่อมา
อบานาซามาถึงบ้านของอลาดิน
“น้องสาวของฉัน!”
เขาพูดและยิ้ม “ภรรยาของน้องชายฉันที่ตาย!
ฉันมีความสุขที่เจอคุณและอลาดิน”
“นั่งลงก่อนอบานาซา
เรามีความสุขที่เจอคุณในบ้านยากจนของเรา” แม่ของอลาดินพูด
หล่อนวางเนื้อสัตว์, ข้าวและผลไม้ลงบนโต๊ะ “แต่ฉันไม่เข้าใจ ทำไมสามีของฉันไม่เคยพูดเกี่ยวกับคุณ ?”
“ฉันเสียใจ
น้องสาวของฉัน เมื่อพวกเรายังเป็นเด็ก น้องชายและฉันไม่ใช่เพื่อนกันมาหลายปี
จากนั้นฉันออกจากประเทศไปไกล
ตอนนี้ฉันแก่แล้วและต้องการเจอน้องชายของฉันอีกครั้งและจับมือของเขา แต่เขาตายแล้ว
และฉันไม่สามารถพูดหรือบอกลาเขาได้”
อบานาซาร้องไห้ แม่ของอลาดินก็ร้องไห้ตาม
“แต่ตอนนี้ฉันอยู่บ้านอีกครั้ง”
ชายแก่พูด “และฉันสามารถช่วยภรรยาของน้องชายและลูกชายของเขา
เพราะฉันเป็นคนรวย” เขามองที่อลาดิน “อลาดิน
เด็กชายของฉัน คุณทำงานอะไร ?”
อลาดินไม่ตอบและหน้าของเขาแดง
“โอ้
อลาดินไม่ตอบคำถามฉันเกี่ยวกับงาน!” แม่ของเขาพูด “เขาไม่เคยทำงาน เขาเล่นกับเพื่อนของเขาตลอดทั้งวัน
และจะกลับบ้านเมื่อเขารู้สึกหิว”
“ดี
เด็กชายของฉัน พรุ่งนี้เราต้องได้เสื้อคุลมใหม่สำหรับคุณ
จากนั้นเราสามารถคุยเกี่ยวกับงานได้ บางทีคุณต้องการที่จะมีร้านค้าในตลาดไหม
?”
อลาดินยิ้ม “ร้านค้า” เขาคิด “และฉันคือผู้ขายในตลาดที่รวยใช่ไหม
?”
 |
บทที่
2 เดินไปที่ไหน
เช้าวันรุ่งขึ้น
อบานาซามาถึงบ้านของอลาดิน จากนั้นเขาและอลาดินเดินไปตลาด
“สิ่งแรกเราต้องดูที่เสื้อคลุม”
อบานาซาพูด
เร็ว ๆ
นี้อลาดินมีเสื้อคลุมใหม่ราคาแพง เขามีความสุขมาก จากนั้นอบานาซาและอลาดินเดินไปตลาดและมองไปที่ร้านค้า
พวกเขาดื่มกาแฟ พูดคุยกับผู้คนและมีงานเลี้ยงอาหารค่ำที่ดีมาก
มันช่างเป็นวันที่ยอดเยี่ยมสำหรับอลาดิน
ในวันศุกร์
เมื่อตลาดถูกปิด อบานาซาพาอลาดินไปยังสวนสวยในเมือง
พวกเขาเดินภายใต้ต้นไม้และพูดคุยเกี่ยวกับร้านค้าสำหรับอลาดิน
“ลุงช่างดีกับผมมาก”
อลาดินพูด
อบานาซายิ้ม “แน่นอน” เขาพูด “เธอคือลูกของน้องชายฉัน”
ตอนนี้เราจากเมืองและไปยังเนินเขานั้น
ที่นั่นมีบางสิ่งที่ดีเยี่ยมและเธอจะต้องเห็นสิ่งนั้น
พวกเขาออกจากสวน
เดินผ่านพระราชวังสุลต่านและออกจากเมืองนั้นไปยังเนินเขา พวกขดินทางเป็นเวลานาน
อลาดินเริ่มรู้สึกเหนื่อย
“ขณะนี้มันไม่ไกลมากนัก”
อบานาซาพูด “พวกเรากำลังจะเห็นสวนที่สวย
สวยกว่าสวนของพระราชวังสุลต่าน”
ในที่สุดอบานาซาหยุดเดิน
“เราอยู่ที่นี่” เขาพูด
อลาดินมอง
แต่เขาไม่เห็นสวนบนเนินเขาเลย “สวนอยู่ที่ไหนละ ? คุณลุง” เขาพูด
“สิ่งแรกเราต้องทำให้เกิดไฟ”
อบานาซาพูด อลาดินไม่เข้าใจ แต่เขาทำให้เกิดไฟบนพื้น
จากนั้นอบานาซานำแป้งจากกระเป๋าใบเล็กออกมา และวางมันลงบนไฟ เขาปิดตาและพูดว่า “Abracadabra!”
ในพริบตา
ท้องฟ้ากลับมืดสนิท ควันดำที่ออกมาจากกองไฟและพื้นใต้กองไฟเริ่มเปิดออก จากนั้นควันก็จางไป
และในพื้นดินมีก้อนหินสีขาวก้อนใหญ่กับแหวนวงหนึ่ง อลาดินกลัวมาก
เขาเริ่มวิ่งหนีไป แต่อบานาซาดึงแขนและตีหัวเขา
หนึ่งถึงสองนาทีต่อมา
อลาดินไม่สามารถพูดหรือขยับตัวได้ จากนั้นเขาก็ร้องไห้ “ทำไมคุณทำเช่นนั้น คุณลุง ?”
“คุณต้องเป็นผู้ชายตอนนี้ไม่ใช่เด็ก”
อบานาซาพูด “ฉันเป็นพี่ชายของพ่อเธอ
เธอต้องรับใช้ฉัน ไม่ต้องกลัว ในเวลาอันสั้นเธอจะกลายเป็นคนรวย ตอนนี้ฟังให้ดี”
เขาจับมือของอลาดิน “เพียงเธอที่สามารถเคลื่อนหินนี้ได้
วางมือลงบนแหวนและพูดชื่อของเธอและพ่อ”
อลาดินวางมือลงบนแหวนอย่างหวาดกลัวมาก
มันไม่ร้อน แต่เย็นมาก “ผมคืออลาดิน ลูกชายของมัสตฟา”
เขาพูดเสร็จก้อนหินก็เคลื่อนที่อย่างง่ายดายและตอนนี้อลาดินสามารถมองเห็นบันไดที่อยู่ใต้ดิน
“ลงไปที่บันได”
อบานาซาพูด “และจากนั้นผ่านห้องใหญ่ 4 ห้องในห้องสุดท้ายมีประตูไปยังสวน และใต้ต้นไม้หนึ่งต้นมีโคมไฟ เธอสามารถนำผลไม้จากต้นได้
แต่สิ่งแรกเธอต้องหาตะเกียงและนำมามันให้ฉัน”
“โปรดมาพร้อมผม
คุณลุง!” อลาดินพูด
“ไม่
เพียงคุณที่สามารถทำได้ เด็กน้อย” อบานาซาเอาแหวนทองออกจากนิ้วและให้อลาดิน
“นี่คือแหวนวิเศษและสามารถปกป้องเธอได้” เขาพูด “ระมัดระวัง และนำตะเกียงมาให้ฉันอย่างรวดเร็ว”
อลาดินใส่แหวนที่นิ้วข้างซ้ายและเริ่มลงไปที่บันได
มันมืดและเขารู้สึกกลัว แต่เขากลัวอบานาซามากกว่า และอลาดินรู้ว่าถูกที่ต้องกลัว
เพราะอบานาซาไม่ใช่ลุงของเขา เขาคือนักมายากลที่มาจากโมร็อกโก
และเขาต้องการตะเกียงเป็นอย่างมาก มันคือตะเกียงวิเศษและมีเพียงเด็กยากจนจากเมืองที่สามารถได้รับมันสำหรับเขา
นั่นคือเด็กที่ชื่ออลาดิน
อลาดินลงบันไดไปหนึ่งร้อยขั้นและเข้าไปในห้องแรก
ที่นี่มันไม่มืดและเขาผ่านห้องนั้นไปยังประตูสู่สวนอย่างรวดเร็ว
ในสวนมีต้นไม้กับผลไม้ที่สวยและหลากสี เช่น สีขาว, สีเขียว,
และสีเหลือง
ในไม่ช้าเขาก็เจอตะเกียงใต้ต้นไม้หนึ่ง
“ทำไมลุงของฉันถึงต้องการตะเกียงที่ทั้งเก่าและสกปรกนี้ ?” เขาคิด เขาใส่มันในกระเป๋าเสื้อของเขา
จากนั้นเขาเริ่มเก็บผลไม้จากต้นและใส่ลงในกระเป๋าเสื้อทุกช่อง
หลังจากนั้นเขากลับขึ้นบันได ในไม่ช้าเขาก็เห็นอบานาซาและท้องฟ้าสีคราม
“ให้ตะเกียงกับฉัน”
อบานาซาพูดและใส่มือของเขา “เร็วสิเด็กน้อย
ตะเกียง!”
อลาดินไม่สามารถเอาตะเกียงออกจากกระเป๋าเสื้อได้
เพราะมันอยู่ใต้ต้นไม้ เขามองไปที่ใบหน้าที่โกรธของอบานาซาทำให้เขารู้สึกกลัว
“สิ่งแรกช่วยฉัน
จากนั้นคุณจะได้ตะเกียง” เขาพูด “ได้โปรดคุณลุง!”
“สิ่งแรกคือตะเกียง”
อบานาซาร้องไห้ “ตะเกียงนั้นให้ฉัน”
“ไม่” อลาดินพูด
“คุณทำดีเพื่ออะไร!
คุณสุนัข! คุณและตะเกียงสามารถอยู่ที่นี่ได้!”
ด้วยความโกรธอบานาซาวิ่งไปที่กองไฟและวางแป้งลงไปมากกว่า “Abracadabra!”
เขาพูด
ก้อนหินสีขาวก้อนใหญ่เคลื่อนที่อีกครั้ง
และในตอนนี้อลาดินไม่สามารถมองเห็นท้องฟ้า
เขาอยู่ในความมืดใต้พื้นดินและไม่สามารถออกไปได้
บทที่
3 แหวนและตะเกียง
“คุณลุงอบานาซา!
คุณลุง!” อลาดินทุบก้อนหินแต่ไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหว
“ได้โปรดอย่าจากผมไป”
อลาดินวางหูลงบนหิน
แต่เขาไม่ได้ยินสิ่งใด “ผมคืออลาดิน ลูกชายของมัสตฟา”
เขาพูดและได้ยินอีกครั้ง แต่ก้อนหินกลับไม่เคลื่อนไหว
จากนั้นอลาดินก็เริ่มร้องไห้
“ฉันจะทำอย่างไร” เขาคิดและวางหัวลงบนมือ
หลังจากนั้นไม่นาน
เขาเริ่มรู้สึกหิวและมองไปที่ผลไม้ เขาใส่ในปาก แต่กลับกินไม่ได้ “นี่คือหิน ไม่ใช่ผลไม้” เขาคิด “ฉันต้องตายอยู่ที่นี่”
สามวันต่อมาอลาดินนั่งบนบันไดและรอ
แต่ไม่มีความช่วยเหลือใด ๆ ในวันที่สาม เขาจำแหวนของอบานาซาได้ แหวนที่ปกป้องเขา
เขาไม่สามารถมองเห็นแหวนในความมืดได้ ดังนั้นเขาจึงวางมือข้างขวาลง...
หวือ! เสียงดังอย่างฉับพลัน และควันสีน้ำเงินออกมาจากแหวน
จากนั้นควันผีตัวใหญ่ก็ออกมา
“ฉันอยู่ที่นี่
หัวหน้า ฉันอยู่ที่นี่” ผีร้องไห้ “ฉันเป็นทาสของแหวน
คุณปรารถนาอะไร ?”
อลาดินแปลกใจมากและกลัวมาก
ในตอนแรกเขาไม่พูดอะไร จากนั้นเขาจึงพูดว่า “พาผมออกไปจากที่นี่”
“ได้ยินคือเชื่อฟัง”
ผีพูด และประการที่สองต่อมา อลาดินกลับไปเนินเขาใต้ท้องฟ้าสีน้ำเงิน
ไม่มีใครอยุ่ที่นั่นและกองไฟเย็นและดำ
อลาดินเดินกลับบ้านอย่างมีความสุข
เมื่อเขากลับมาถึง
แม่ของเขามีความสุขมากที่เห็นเขา “โอ้! อลาดิน” เธอร้องไห้ “เกิดอะไรขึ้นกับเธอและลุงของเธออยู่ที่ไหน
?”
“อบานาซาไม่ใช่ลุงของผม
เขาคือนักมายากลและคนชั่ว เขาเกือบจะฆ่าผม” จากนั้นอลาดินเล่าให้แม่ของเขาฟังเกี่ยวกับกองไฟทั้งหมด, ก้อนหินวิเศษ, และสวนใต้ดิน “โอ้
ผมรู้สึกเหนื่อยมาก” เขาพูด “ผมต้องนอนหลับ”
อลาดินปิดตาและหลับเป็นเวลาหลายชั่วโมง
เช้าวันต่อมาเขาเปิดตาแล้วพูดว่า “แม่ ผมหิว!”
“ลูกชาย
แม่ขอโทษ” เธอพูด “ที่บ้านเราไม่มีข้าวหรือเนื้อ
เราไม่มีอะไร ฉันต้องขายเสื้อคลุมใหม่ของเธอและจะได้เงินไปซื้อข้าว”
จากนั้นอลาดินจำได้ว่าตะเกียงจากสวน
“รอสักครู่นะแม่” เขาพูด “นำตะเกียงนี้ไปขาย”
“สิ่งเก่าที่สกปรก
?” แม่ของอลาดินพูด “ฉันต้องทำความสะอาดก่อน”
เธอเริ่มถูมันและ...
หวือ! เสียง, ไฟ, และควันสีแดงออกมาจากโคมไฟและออกมาเป็นผีตัวใหญ่
“ฉันคือทาสของตะเกียง”
ผีร้องไห้ “อะไรที่คุณปรารถนา นายหญิง
?”
แม่ของอลาดินรู้สึกกลัวและไม่สามารถพูดได้
แต่อลาดินพูดว่า “นำข้าวและเนื้อมาให้เรา เราหิว”
ผีจากไปและกลับมาอีกครั้งพร้อมกับข้าว, เนื้อ, ขนมปังและผลไม้จำนวน 12 จาน เขาวางจานหน้าพวกเขาและจากไป
อลาดินและแม่ของเขากินและกิน
จากนั้นอลาดินนำจานหนึ่งไปยังตลาดและขายมัน 2
ชิ้นได้เป้นทองกลับมา หลังจากนั้นทุกวันอลาดินจะถูตะเกียง
และเมื่อผีออกมาอลาดินจะพูดว่า “นำข้าวและเนื้อมาให้เรา”
และทุกวันเขาก็จะขายจานทอง ในไม่ช้าอลาดินและแม่ก็กลายเป็นคนรวย
บทที่
4 ความรักของอลาดิน
5 ปีต่อมา
อลาดินมีร้านค้าในตลาดและมีคนขาย 3 คนที่ทำงานกับเขา
คนขายชอบอลาดิน เพราะเขาดีต่อพวกเขา เด็ก ๆ ในตลาดก็ชอบอลาดินเช่นกัน
เพราะเขาให้เงินแก่พวกเขาเมื่อเขาเดินผ่าน ทุกคนจึงชอบอลาดิน
แม่ของอลาดินไม่เคยมองว่าลูกชายของเธอทำดีเพื่ออะไร
พวกเขามีบ้านที่ดีที่อยู่ใกล้สวนและเธอมีสิ่งที่สวยมากมาย
แต่สิ่งเดียวที่อลาดินและแม่ของเขารู้เกี่ยวกับตะเกียงวิเศษและผี
วันหนึ่งอลาดินได้ยินเสียงบนถนนและหยุดฟัง
“ลูกสาวของสุลต่านกำลังมา” เขาได้ยิน “เจ้าหญิงบาดรอลบูดาร์กำลังมา”
ทาสทั้งหกที่แบกเจ้าหญิงผ่านมาทางถนน
ประชาชนหยุดดู “เจ้าหญิง! เจ้าหญิงบาดรอลบูดาร์”
พวกเขาเรียก
อลาดินดูเมื่อผ่านเขามาเล็กน้อย
เขาเห็นใบหน้าของเจ้าหญิง เธอสวยด้วยตาดำและใหญ่ ผู้หญิงที่สวยที่สุดในประเทศอาระเบีย
ผ่านอลาดินไปเล็กน้อย แต่เพียงไม่กี่นาที เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
จากนั้นเขาก็วิ่งกลับบ้าน
“แม่! แม่! ผมเห็นลูกสาวของสุลต่าน เจ้าหญิงบาดรอลบูดาร์ที่ถนน”
ใบหน้าของอลาดินซีด “ผมต้องมีเจ้าหญิงเป็นภรรยา”
“แต่อลาดิน...”
แม่ของเขาเริ่มพูด
“ไม่...แต่แม่
ผมรักเจ้าหญิงและผมต้องการแต่งงานกับเธอ ไปหาสุลต่านหน่อย ผมขอร้อง”
“ฉัน ?
ไปราชวังสุลต่าน ? ไม่ ไม่ ไม่” แม่ของอลาดินพูด “ฟังนะลูก ลูกสาวของสุลต่านไม่แต่งงานกับคนยากจนจากเมือง”
“แต่ตอนนี้เราไม่ได้ยากจนนะแม่และเราสามารถให้บางสิ่งสำหรับลูกสาวของสุลต่าน”
อลาดินจากไปและได้รับผลไม้จากสวนวิเศษใต้ดิน
แน่นอน ตอนนี้เขารู้ว่ามันไม่ใช่ผลไม้ แต่สีขาว,
สีเขียว, สีแดง, และสีเหลืองนี้ คือ
อัญมณี
“อัญมณีนี้แม่บนจานทอง”
เขาพูด “นำไปให้พวกสุลต่าน”
วันต่อมาแม่ของอลาดินถือจานทองกับอัญมณีที่สวยมากไปยังพระราชวังสุลต่าน เธอไปยังห้อง แต่เมื่อเธอเห็นสุลต่าน
ขุนนางผู้ใหญ่และทาสทั้งหมด เธอรู้สึกกลัวมาก
เธอรออย่างเงียบในห้องและไม่พูดกับใคร ในตอนเย็นเธอกลับบ้านพร้อมกับอัญมณีทำให้อลาดินโกรธแม่มาก
“แม่
คุณต้องพูดกับสุลต่าน” เขาพูด “ผมไม่มีพ่อที่จะทำอย่างนี้เพื่อผม
แม่ต้องช่วยผม ผมต้องแต่งงานกับเจ้าหญิง ผมรักเธอ!”
วันต่อมาและหลายวันต่อมาหลังจากนั้น
แม่ของอลาดินไปยังพระราชวัง แต่เธอกลัวที่จะพูดอยู่เสมอ ในที่สุดสุลต่านก็เห็นเธอและถามขุนนางของเขาว่า
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? ทำไมเธอมาที่พระราชวังทุกวัน
?”
ขุนนางพูดกับแม่ของอลาดินว่า
“คุณต้องการพูดกับสุลต่านไหม? ใช่หรือไม่? ตามฉันมา” ขุนนางนำแม่ของอลาดินไปหาสุลต่าน
และเธอก้มหัวลงกับพื้นตรงเท้าของเขา
“ยืนขึ้น
ทำไมคุณมาที่นี่ทุกวัน?” สุลต่านถาม “พูดสิ”
“พระราชา”
แม่ของอลาดินพูดอย่างเงียบ ๆ “ฉันมีลูกชาย
เขาเป็นคนดี เขาชื่ออลาดิน เขารักลูกสาวของคุณ เจ้าหญิงบาดรอลบูดาร์
เขานอนไม่หลับหรือไม่กิน เพราะว่าเธอ เขาต้องการแต่งงานกับเธอ”
สุลต่านหัวเราะ “อะไร? แต่งงานกับลูกสาวฉัน? ลูกชายคุณ”
“พระราชา
นี่คืออัญมณีสำหรับคุณจากลูกชายของฉัน อลาดิน” และแม่ของอลาดินก็วางจานทองกับอัญมณีหน้าเท้าของสุลต่าน
ทุกคนมองไปที่อัญมณีและในทันใดนั้นห้องก็เงียบมาก
จากนั้นสุลต่านก็พูดขึ้น “นี่คืออัญมณีที่สวยมาก”
เขาพูด “ไม่มีผู้ใดในประเทศอาระเบียมีอัญมณีที่มหัศจรรย์กว่านี้แล้ว
ลูกชายคุณเป็นคนรวยและจะเป็นสามีที่ดีสำหรับลูกสาวของฉัน”
ขุนนางไม่ชอบสิ่งที่ได้ยิน
เพราะเขาต้องการเจ้าหญิงให้แต่งงานกับลูกชายของเขา
“พระราชา”
เขากระซิบข้างหูสุลต่าน “ลูกชายของฉันเป็นคนรวยเหมือนกัน
ให้เวลาเขา 3 เดือนและเขาจะหาอัญมณีที่ดีกว่านี้มาให้”
“ดีมาก”
สุลต่านพูดและพูดกับแม่ของอลาดินว่า “ลูกชายของคุณต้องรอเป็นเวลา
3 เดือนและจากนั้นบางทีเขาสามารถแต่งงานกับลูกสาวของฉันได้”
แม่ของอลาดินกลับบ้านมาเล่าให้อลาดินฟัง
และขุนนางก็กลับไปเล่าให้ลูกชายของเขาฟังเช่นกัน และในทุก ๆ วันเป็นเวลา 2 เดือน ลูกชายของขุนนางมาหาสุลต่านและให้ทอง อัญมณี
และสิ่งของสวยงามมากมายให้แก่เขา
เวลา 2 เดือนที่อลาดินรอคอยอย่างมีความสุข
แต่วันหนึ่งแม่ของเขากลับจากตลาดและพูดว่า “โอ้! อลาดิน อลดิน เจ้าหญิงกำลังจะแต่งงานกับลูกชายของขุนนาง ฉันได้ยินในตลาด
ทุกคนพูดเกี่ยวกับมัน”
เมื่ออลาดินได้ยินเช่นนั้น
เขารู้สึกเสียใจมาก “ฉันสามารถทำอะไรได้?” เขาคิด เขาวางหัวลงบนมือและคิดไตร่ตรองอยู่เป็นเวลานาน เมื่อค่ำคืนมาถึง
เขานำตะเกียงวิเศษออกมาและถูมัน
หวือ! “คุณปรารถนาสิ่งใด เจ้านาย?” ผีของตะเกียงพูด
“นำเจ้าหญิงบาดรอลบูดาร์มาให้ฉัน”
อลาดินพูด
“ได้ยินคือเชื่อฟัง”
ในครั้งที่สองผีกลับมาพร้อมกับเจ้าหญิงที่หลับอยู่ในแขน
เขาวางเธออย่างระมัดระวังลงบนเตียงและจากนั้นเจ้าหญิงก็ลืมตาขึ้นและเห็นอลาดิน
“คุณคือใคร?” เธอถามด้วยความกลัว
อลาดินจับมือเธอและมองเข้าไปในดวงตาของเธอ
“ผมชื่ออลาดิน และผมรักคุณ” เขาตอบ “ผมอยู่ไม่ได้หากปราศจากคุณ และผมต้องการแต่งงานกับคุณ”
บาดรอลบูดาร์มองความรักในดวงตาของเขาและยิ้ม
เธอหลับตาอีกครั้ง
จากนั้นผีก็แบกเธอกลับไปยังพระราชวังของสุลต่าน เช้าวันต่อมาเธอจำสายตาของอลาดินได้
“ในสายตาของลูกชายขุนนางไม่มีความรักเลย” เธอคิด “เขาคิดเพียงแค่ทองและอัญมณี” เจ้าหญิงไปหาพ่อของเธอ
“ฉันไม่ต้องการแต่งงานกับลูกชายของขุนนาง”
เธอพูด “ฉันต้องการอลาดินมาเป็นสามีของฉัน”
สุลต่านรู้สึกแปลกใจมาก
“พวกเราสามารถทำอะไรได้?” เขาพูดกับขุนนาง “ลูกสาวของฉันต้องการแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ อลาดิน เขาเป็นคนรวย
มันคือเรื่องจริง แต่เขาคือใคร?”
“เขาถาม”
พูดกับขุนนางอย่างรวดเร็ว “สำหรับอัญมณีที่สวยกว่านี้บนจานทอง
40 ใบ และทาสผู้หญิง 40 คน ไม่มีผู้ใดที่ว่ารวย”
“ดีมาก”
สุลต่านยิ้มและพูดกับขุนนางว่า “นำแม่ของอลาดินมาพบฉัน”
เมื่อแม่ของอลาดินกลับบ้านและบอกเขา
อลาดินยิ้ม นี่เป็นเรื่องง่ายสำหรับผีของตะเกียง แน่นอน
วันต่อมาเมื่ออลาดินไปยังพระราชวัง ทุกคนในเมืองออกมาดู
ทาสหญิงในชุดทอง 40
คนแรกและผู้หญิงทุกคนแบกจานทองกับอัญมณีที่มหัศจรรย์ หลังจากนั้น
อลาดินก็เข้ามากับม้าสีขาวที่งดงาม
“ตอนนี้คุณพูดอะไร?”
สุลต่านพูดเงียบ ๆ กับขุนนาง เมื่อเขาเห็นสิ่งมหัศจรรย์ทั้งหมดนี้ “อลาดินต้องแต่งงานกับลูกสาวของฉัน ฉันพูดได้อย่างไร ?” สุลต่านไปยังอลาดินและจับมือของเขา “ลูกชายของฉัน”
เขาพูด “คืนนี้เธอสามารถแต่งงานกับลูกสาวของฉันได้”
“พรุ่งนี้
พระราชา” อลาดินพูด “เพราะก่อนฉันแต่งงานกับลูกสาวคุณ
เธอต้องมีพระราชวังที่สวยที่สุดในประเทศอาระเบีย”
ผีของตะเกียงทำงานตลอดทั้งวันทั้งคืนและเช้าวันต่อมาสุลต่านมองจากหน้าต่างเห็นพระราชวังใหม่กับสวนผลไม้และดอกไม้
“ยอดเยี่ยม!”
เขาพูด
“ไสยศาสตร์!”
ขุนนางพูดอย่างเงียบ ๆ
คืนนั้นอลาดินได้แต่งงานกับบาดรอลบูดาร์และพวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในพระราชวังหลังใหม่
บทที่
5 ตะเกียงใหม่ที่เก่าแก่
ในขณะนี้อบานาซาอยู่ที่ไหน
?
เมื่อเขาไม่ได้ตะเกียงจากอลาดิน เขากลับไปยังโมร็อกโก เขาโกรธ
อลาดินมาก “แต่ตอนนี้เด็นคนนั้นตายแล้ว” เขาคิด “และบางทีในปีหน้าฉันจะกลับไปเอาตะเกียงมาให้ได้”
วันหนึ่ง
เขานำก้อนหินสีดำทั้ง 7 ก้อนออกมา มันคือหินวิเศษ เมื่อเขาวางมันลงไปในน้ำ
น้ำสามารถบอกเขาในหลายสิ่งหลายอย่างได้ ในไม่ช้าเขาก็เห็นตะเกียงวิเศษในน้ำ
แต่มันไม่ได้อยู่ใต้ก้อนหินสีขาวในเนินเขาอาหรับแล้ว มันอยู่ในพระราชวังต่างหาก
“นี่มันเกิดขึ้นได้อย่างไร”
อบานาซาพูด “ฉันต้องกลับไปประเทศอาระเบียและหาพระราชวังนี้ให้เจอ”
หลายเดือนต่อมาเขามาถึงเมืองในประเทศอาระเบียอีกครั้ง
ไม่นานเขาก็เห็นพระราชวังใหม่และถามจากชายคนหนึ่งว่า “ใครอาศัยอยู่ที่นั่น ?”
“นั่นคือพระราชวังของอลาดิน”
นั่นคือคำตอบ “เขาเป็นคนดีและรวยมากและเป็นสามีของเจ้าหญิงบาดรอลบูดาร์”
อบานาซาไม่พูดสิ่งใดตอบและเดินออกมา
“เด็กชายผู้ไร้ประโยชน์คนนั้นเกียจคร้าน!” เขาคิดอย่างโกรธเคือง
“ดังนั้นเขาต้องมีตะเกียงวิเศษและเขาต้องรู้เกี่ยวกับผีในตะเกียงนั่น! ทำอย่างไรฉันจึงจะได้ตะเกียงวิเศษกลับคืนมา ?”
อาทิตย์ต่อมา
อบานาซาเฝ้ามองพระราชวังของอลาดิน วันหนึ่งอลาดินและเพื่อนได้ออกจากพระราชวังเพื่อไปล่าสัตว์ที่เนินเขา
“ดี!” อบานาซาคิด “ตอนนี้นี่แหละที่ฉันจะได้ตะเกียงวิเศษกลับคืนมา”
หลังจากอลาดินเดินออกมาแล้ว
เจ้าหญิงบาดรอลบูดาร์ก็เดินไปยังสวน เธอนั่งใต้ต้นไม้และจ้องมองไปที่ดอกไม้
จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากถนนและเรียกฟาวเซียร์ซึ่งเป็นหญิงรับใช้ของเธอ
“เกิดอะไรขึ้น
? ใครมาส่งเสียงอยู่ ?” เธอถาม “ฟาวเซียร์เดินไปดูที่ถนนหน่อย”
เมื่อฟาวเซียร์กลับมา
เธอก็ยิ้ม
“นายหญิง”
เธอพูด “เด็ก ๆ
ที่ถนนกำลังหัวเราะชายแก่คนหนึ่ง เขากำลังขายตะเกียงอยู่ แต่ไม่มีเงิน ตะเกียงใหม่ที่เก่าแก่”
เขาร้องไห้ “ตะเกียงเก่านั้นให้ฉันและคุณจะได้ตะเกียงใหม่แทน
ทุกคนจะได้ตะเกียงใหม่”
บาดรอลบูดาร์หัวเราะ “เรามีตะเกียงเก่าสำหรับเขาหรือ ?” ใช่ ตะเกียงเก่าของสามีฉัน
ไปนำมันมา เจ้าหญิงช่างไม่รู้สิ่งใดเกี่ยวกับตะเกียงและความวิเศษของมันเลย
ฟาวเซียร์ตรงไปยังพระราชวังและกลับมาพร้อมกับตะเกียงของอลาดิน
“นี่คะ นายหญิง” เธอพูด
“ส่งมันให้กับชายอก่คนนี้”
เจ้าหญิงหัวเราะ “อลาดินมีตะเกียงใหม่ที่ดีกว่าแล้ว”
ฟาวเซียร์กลับไปยังถนนกับตะเกียง “ตะเกียงใหม่ที่เก่าแก่”
ชายแก่เรียกและเด็ก ๆ ก็หัวเราะหลังจากที่เขาหัวเราะและเรียก “ตะเกียงใหม่ที่เก่าแก่”
ชายแก่ซึ่งแน่นอนเขาคืออบานาซาเห็นตะเกียงในมือของฟาวเซียร์
อบานาซาก็รู้เดี๋ยวนั้น เพราะว่าภาพในน้ำที่มีก้อนหินวิเศษอยู่นั้น
เขาเห็นเขาถือตะเกียงเก่าและให้ตะเกียงใหม่แก่ฟาวเซียร์
จากนั้นเขาก็เดินออกมาอย่างรวดเร็ว เขาเดินออกจากเมืองและตรงไปยังเนินเขา
จากนั้นเขานำตะเกียงออกมาและถูมัน
หวือ! ทันใดนั้นผีของตะเกียงก็ออกมา “เจ้านาย ฉันอยู่นี่”
เขาพูด “คุณปรารถนาสิ่งใด”
“พระราชวังของอลาดิน
เจ้าหญิงและฉันกลับไปยังโมร็อกโกเดี๋ยวนี้” อบานาซาพูด “สุลต่านสามารถฆ่าอลาดินเพื่อฉันได้”
“การได้ยินจะต้องเชื่อฟัง”
ในวินาทีนั้นอบานาซา
พระราชวัง สวนและเจ้าหญิงอยู่ในโมร็อกโกแล้ว แต่ข้างหน้าของพระราชวังสุลต่าน
ตอนนี้มีเพียงควันสีแดงเท่านั้น
บทที่
6 กลับมาที่นั่นอีกครั้ง
ในตอนเย็นอลาดินและเพื่อนล่าสัตว์เสร็จแล้วจึงเริ่มออกเดินทางกลับบ้าน
ทันใดนั้นเพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “อลาดินดูนั่นสิ
คนของสุลต่านที่มาพร้อมด้วยดาบกำลังมา พวกเขาต้องการจะทำอะไร ?”
“ผมไม่รู้”
อลาดินตอบ
เมื่อคนของสุลต่านมาถึง
พวกเขาก็พูดขึ้นว่า “อลาดิน เราต้องพาคุณไปหาสุลต่าน
ตอนนี้เขาโกรธมาก”
“ทำไม”
อลาดินถาม แต่ชายคนนั้นก็ไม่ตอบเขา
ในพระราชวังสุลต่านเห็นอลาดินจากหน้าต่าง
“พระราชวังของคุณอยู่ไหน ?” เขาร้องไห้อย่างโกรธเคือง
“แล้วลูกสาวของฉันอยู่ที่ไหน ? ตอบฉันมา!”
อลาดินมองออกไปนอกหน้าต่าง
ที่นั่นมีเพียงพิ้นดินและท้องฟ้า ไม่มีแม้พระราชวัง ไม่มีถนน ไม่มีสิ่งใดเลย
เขาปิดตาและเปิดมันและมองดูอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีคำตอบให้กับสุลต่าน
“มันคือไสยศาสตร์
ผมพูดอยู่เสมอ” ขุนนางกระซิบข้างหูสุลต่าน
“พระราชา”
อลาดินก้มศีรษะลงที่เท้าของสุลต่าน “ฆ่าผมเถิด
ผมไม่ต้องการมีชีวิตอยู่ หากปราศจากบาดรอลบูดาร์” ที่นี่มีแต่น้ำตาของเขา
“หาเธอให้เจอภายใน
40 วัน ไม่งั้นคุณก็ต้องตาย” สุลต่านพูด
“ผมได้ยินคำสั่งแล้วครับพระราชา”
อลาดินตอบ
แต่เมื่อปราศจากตะเกียงวิเศษ
อลาดินก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาเดินทางออกจากเมืองและมองหาภรรยาและพระราชวังของเขา
แน่นอน!
เขาหาไม่เจอ 37 วันผ่านไปแล้ว
เขานั่งริมแม่น้ำและร้องไห้ “โอ้!
บาดรอลบูดาร์ ที่รักของฉัน คุณอยู่ที่ไหน ? ตอนนี้ฉันสามารถเห็นคุณได้ที่ไหน
? ” เขาวางมือลงในแม่น้ำ จากนั้นเขาก็เห็นแหวนวิเศษที่มือของเขา
เขาจึงถูมัน
หวือ! ผีของแหวนที่เป็นควันสีน้ำเงินจึงออกมา “เจ้านาย
คุณปรารถนาสิ่งใด ?” เขาถาม
“หาภรรยาของฉันและนำเธอกลับมาหาฉัน”อลาดินบอก “ได้โปรด...”
“เจ้านายฉันไม่สามารถทำเช่นนั้นได้
ผีของตะเกียงเป็นผู้นำเจ้าหญิงไป และมีเพียงผีของตะเกียงเท่านั้นที่สามารถนำเธอกลับมาได้
แต่ฉันสามารถนำคุณไปหาเธอได้”
“พาฉันไปเร็วสิ!”
“การได้ยินจะต้องเชื่อฟัง”
จากประเทศอาระเบียไปยังโมร็อกโกมันไกลมาก
แต่ตอนนี้อลาดินอยู่ที่นี่แล้ว และที่นี่ก็คือพระราชวังของเขา ตรงหน้าเขาตอนนี้
เขาเดินไปยังสวนและมองขึ้นไปที่หน้าต่าง
“บาดรอลบูดาร์”
เขาร้องไห้ “คุณอยู่ที่นั่นหรือไม่”
ในพระราชวัง
บาดรอลบูดาร์ได้ยินเสียงเขา “นั่นคืออลาดินใช่ไหม
?” เธอคิด “แต่เขาอยู่ที่อาระเบียที่แสนจะห่างไกล”
เธอเดินไปที่หน้าต่างและมองออกไปข้างนอก
“อลาดิน!” เธอร้องไห้ “โอ้! ที่รัก” นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน อลาดินยิ้ม
“ขึ้นมาเร็ว!”
เจ้าหญิงเรียก “ตอนนี้นักมายากลเขาไม่อยู่ที่นี่”
หญิงรับใช้ของเธอวิ่งลงไปเปิดประตู อลาดินรีบวิ่งไปหาเจ้าหญิง
และในไม่ช้าเธอก็ได้อยู่ในอ้อมแขนของเขา
“โอ้ที่รัก”
เจ้าหญิงพูด “ชายชั่วคนนั้นพาฉันมาที่นี่
นักมายากลคนนั้น เขาชื่อ...”
“เขาชื่อ
อบานาซา และฉันกำลังจะฆ่าเขา” อลาดินพูด “บอกฉันว่าเขามีตะเกียงของฉันหรือไม่ ?”
“ใช่” บาดรอลบูดาร์พูด “เขามักจะนำมันไปด้วย
และตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันมีความวิเศษ เพราะเขาบอกฉัน โอ้ ทำไมฉันจึงให้มันไป
?”
“ฟังนะที่รัก”
อลาดินพูด “ฉันกำลังจะให้ผงสลบแก่คุณ
เมื่อเขากลับมา คุณต้องให้เขาดื่มน้ำที่ใส่ผงนี้ไป เมื่อเขาหลับ
ฉันสามารถฆ่าเขาได้ ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะพาคุณกลับบ้านเร็ว ๆ นี้”
เขาเริ่มถูแหวน...
หวือ! “เจ้านาย คุณปรารถนาสิ่งใด ?” ผีของแหวนพูด
“เอาผงสลบมาให้ฉัน”
อลาดินพูด
“การได้ยินจะต้องเชื่อฟัง”
ในครั้งที่สองผีกลับมาพร้อมกับผงสลบ
จากนั้นอลาดินและเจ้าหญิงก็รออบานาซากลับมา ในตอนเย็นก็ได้ยินเสียงเขาอยู่ที่บันได
“อย่ากลัวเลย”
อลาดินพูดอย่างเงียบ ๆ กับภรรยา “ฉันจะอยู่ห้องข้าง
ๆ และสามารถอยู่กับคุณได้” เขาไปยังห้องข้าง ๆ
อย่างรวดเร็วและยืนอยู่หลังประตู
อบานาซาเปิดประตูเข้ามาในห้องของบาดรอลบูดาร์
เขายิ้ม “วันนี้บาดรอลบูดาร์คุณสวยมากกว่าทุก ๆ วัน” เขาพูด
สามีของคุณที่ไร้ประโยชน์ ตอนนี้เขาตายแล้ว คุณต้องแต่งงานกับฉัน คุณจะมีทอง
อัญมณี พระราชวัง และทุกสิ่งทุกอย่าง! แต่คุณต้องเป็นภรรยาของฉัน
นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าหญิงยิ้มให้กับอบานาซา
“ทำไมไม่ ?”
เธอพูด “คุณเป็นคนรวย
ฉันมีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่ ใช่ ดื่มน้ำก่อนเถอะ” และเธอก็ส่งถ้วยทองที่ใส่ผงสลบลงไปในนั้นให้กับเขา
“ดื่มน้ำเลย
อบานาซา” เธอพูดและยิ้มให้เขา “คุณคือที่หนึ่ง
จากนั้นก็ฉัน ในประเทศของฉันสามีและภรรยาคู่ใหม่มักจะทำเช่นนี้”
“แด่บาดรอลบูดาร์
หญิงที่สวยที่สุดในโมร็อกโก” อบนาซาพูดอย่างมีความสุข “และภรรยาของฉัน” เขามองบาดรอลบูดาร์และเริ่มดื่ม
เจ้าหญิงมองเขาอย่างหวาดกลัว แต่มันช่างเป็นผงสลบที่ดี หลังจากนั้น 5 นาทีตาของอบานาซาก็ปิดลงและเขาหลับไปแล้ว
เจ้าหญิงวิ่งไปยังห้องข้าง
ๆ “เร็ว อลาดิน” เธอเรียก อลาดินวิ่งมาพร้อมกับดาบและมองนักมายากลที่กำลังหลับอยู่
“ทำดีมากที่รัก!” เขาพูด “ตอนนี้เธอไปอยู่ห้องข้าง ๆ ก่อนและห้ามดูเด็ดขาด”
บาดรอลบูดาร์วิ่งไปยังห้องข้าง
ๆ และปิดประตูลง อลาดินล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อของอบานาซาและนำตะเกียงออกมา
เขาใส่มันลงในกระเป๋าเสื้อของเขาอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ยืนขึ้น
ดาบถูกทำงานอย่างรวดเร็วและอบานาซาก็ไม่เคยฟื้นอีกเลย
เจ้าหญิงกลับเข้ามาในห้องและวิ่งไปหาอลาดิน เขากอดเธอไว้
“นักมายากลตายแล้ว”
เขาพูด “และตอนนี้เราก็สามารถกลับบ้านได้แล้ว” เขาเริ่มถูตะเกียง
หวือ! แสงไฟและควันสีแดงออกมาจากตะเกียง เจ้าหญิงมองอย่างหวาดกลัว
“เจ้านายฉันอยู่ที่นี่”
ผีของตะเกียงพูด “คุณปรารถนาสิ่งใด ? ”
“นำพระราชวัง
บาดรอลบูดาร์ และฉันกลับไปยังเมืองของเราในอาระเบีย
แต่ปล่อยให้สุนัขนั่นอยู่ที่นี่ อบานาซา”
“การได้ยินจะต้องเชื่อฟัง”
ผีพูด
เมื่อสุลต่านมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นพระราชวังของอลาดินอีกครั้ง
เขามีความสุขและเมื่อเห็นลูกสาวยิ่งทำให้เขาเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในอาระเบีย
นับแต่นั้นมาอลาดินแฃะบาดรอลบูดาร์อยู่ด้วยกันในพระราชวังอย่างมีความสุข
พวกเขาอยู่ด้วยกันเป็นเวลาหลายปีและมีลูกหลายคน
และอลาดินก็ยังคงนำตะเกียงวิเศษติดตัวเขาอยู่ตลอดทั้งวันและทั้งคืน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น